Jakby jeden dzień przygody – na ziemi,

Tak szybko mknie życie,

Mocno trzymając się swych korzeni,

Wnet zapisuje się nowa karta – w przedświcie,

A kiedy przejdziemy etap programowania –

Nauka, by praca jawiła się jedynym marzeniem…

Bywa, że długo karmimy się tym złudzeniem,

Wszak chcemy zaznać wolności od samego rana,

Rozpuścić swe włosy necące

I hasać po pachnącej łące,

W rajskim ogrodzie zanurzać swe zmysły pąsowe,

Wąchać i patrzeć, i kosztować, co zdrowe,

A może żyć tylko miłością?

Lecz nie mamić, nie ranić nikogo,

Wypełnić  swą duszę czułością

I iść tylko jasną drogą,

Muzyką serca wypełniać nawet pauzy,

Nim nasza doba nie minie,

Bez gniewu, co wszystko burzy,

Nim runie świat jak w dominie,

Bez podstępu i zdrady,

By nie żyć tylko dla parady

I zdobywać coraz  więcej materii, poklasku i kurtuazji,

A prostota, jak mgiełka pokazuje się i znika,

Nie traci czasu na udowadnianie swych racji,

Bo ma w sercu doradce – ognika

I czyste intencje, które jawią się masztem doskonałym,

By z wolnością płynąc przed siebie,

By pretensje, żale i smutki już nie dognały,

A sprostając niejednej próbie,

Uwierzymy, że wszystko możliwe…