Co z wiosną?

Gołąb dziś grucha niepewnie,

Pytając, czy wiosna nadejdzie?

Wśród ptactwa niezwykłe milczenie,

Bo arkę swą zawsze odnajdzie,

Magnolie zastygły w swych pąkach,

Jak niejeden motyl na łąkach,

Z hibernacji wyrwać chce ludzi,

Jak każdy deszcz w nadmiarze,

Śnieg w maju i lato w skwarze,

Jak polskie skowronki z radością dzwoniące,

I w wielu sercach z wdzięcznością wciąż tkwiące,

A myśli wciąż biegną i biegną…

Do białych rumianków pod polną miedzą,

Do lasu, co buchnie zielenią –

Na raz, gdy zbudzimy się rano,

Jaskółki dyrygenta docenią,

Karmiąc spokojnie swe dziatki,

Bo w orkiestrze znów zgodnie współgrano –

A to słońce a to deszczyk majowy

I aromat konwalii zawsze zwycięski,

Jak każdy ustrój państwa pokojowy –

Znajdzie rozwiązania na współczesne klęski,

Nie tracąc wcale fasonu,

Bez wyścigów zbrojeń i garnizonu,

Szukając oparcia w Boskim wzorcu –

Wiosna zakwitnie w pełnym majestacie –

Tak w każdym ludzkim sercu,

Jak i na łące – zajęczej komnacie.

Kwiecień 2016