słonce już nie pali

                 w łagodnym blasku czuje się

 zapowiedź  jesieni

           las szumi czubami sosen

           majestatycznie i surowo

              jakby śpiewał pieśń życia

                    człowiek rodzi się w bólu

potem życie

          pracowite, tułacze

                  by odejść w wyciszeniu

                za płotem wiejski cmentarz

     z wysokim krzyżem

       brzozami i świerkiem

 kamienne mogiły

             wyrównujące wszystkich

                        na których chryzantemy złociste

  nad Kręgiem mgła się unosi

las szumi odwieczną pieśń

palą się znicze na mogiłach

      tu cisza jest modlitwą

wiosna dawno przeszła

przeszło lato

nastaje chłodna oziębła jesień

pola niedawno tętniące życiem

cieszyły oko swą bujnością

poumierały już

stoją ciche i puste

zasypiają czekając na zimę

która tuz za progiem

ptactwo powędrowało gdzieś

w dalekie strony

pozostały wspomnienia

co gasną i giną