Idzie kolorowa jesień, idzie złota polska jesień – lecz nie zawsze tak. Czasem zaczyna się pluchą, zimnem, słotą. Lecz gdy jest kolorowa – to piękna, pełna uroku jesienna pora. Nad kręgiem, w lesie – pełna gama kolorów. Złoto, mosiądz, brąz oliwa – tworzą rozkoszne dla oczu dziwa – jak w zapamiętanym ze szkolnych lat wierszyku.

***

Idzie

   kolorowa jesień

         z nićmi babiego lata

           odlatujących ptaków

             coraz zimniejsze ranki

                  ciągnący chłód od Kręgu

słońce nie pali

                 w jego łagodnym blasku

                      czuje się zapowiedź  jesieni

                                           przez szybę świat zamazanych kształtów

         pogmatwanych linii

                 zniekształconych postaci

            spokój starych drzew

IDZIE JESIEŃ

                                                               idzie

kolorowa jesień

    z nićmi babiego lata

     odlatujących ptaków

       coraz zimniejsze ranki

            ciągnący chłód od Kręgu

 wchodzę

        w czas jesieni

                                                coraz bardziej wędruję wspomnieniami

                                     po górach, dolinach mego życia

                                             z pustką, smutkiem, niezrozumieniem

wyrosłem z marzeń

planów, oczekiwań

 od świata wielkiego

          nie cofnę zegara

                    nie zmienię przeżytego

                    z bólem serca idę dalej